De Jan Dick Bruijne route
donderdag 15 april 2010
Op donderdag 15 april zijn we met z’n vieren gaan wandelen: Jan Dick Bruijne en drie Wijkcomité leden Gerard (de fotograaf), Karin en ik (Anita). Jan Dick woont in de Breitnerstraat en hij verplaatst zich in zijn elektrische rolstoel door de wijk, meestal samen met zijn twee honden. Jan Dick wil ons laten zien hoe dat gaat, je verplaatsen met behulp van een rolstoel door de wijk. Tegen 13.30 uur hebben we afgesproken bij mij thuis voor de deur en ik zie iedereen op het afgesproken tijdstip van alle kanten aan komen lopen en rollen.
Na een korte kennismaking kijken we Jan Dick verwachtingsvol aan, want hij is onze gast en hij mag vandaag de route bepalen. Dat hadden we zo afgesproken.
En onze gast blijkt er helemaal geen moeite mee te hebben. We steken de altijd drukke Berg en Dalseweg over en ik zie onmiddellijk dat dit voor Jan Dick echt heel erg gevaarlijk is. Doordat hij zit, kijkt hij tegen de geparkeerde auto’s aan. Als je loopt kijk je er over heen.
Er stond een heel bijzondere auto geparkeerd!
We lopen door de Pater Brugmanstraat richting Haskoning en onderweg constateren we dat we wel een heel erg actief Wijkcomité zijn. Gerard, Karin en ik zijn heel actief aan het lopen en onderweg zien we onze voorzitter die heel actief met het schilderwerk van zijn woning bezig is.
Zoals gewoonlijk raken we met een bepaalde regelmaat de fotograaf kwijt; hij maakt prachtige plaatjes van onder andere de bloemen van een Magnolia.
We steken de Barbarossastraat over en lopen via het parkje naar de ingang van de parkeergarage van Haskoning. Daar oversteken is niet helemaal zonder gevaar. De auto’s rijden er hard de garage in en uit. Waarschijnlijk is men zich niet bewust van het feit, dat er mensen kunnen lopen en dus kunnen oversteken. Jan Dick kan bijna niet van het trottoir af, want daar waar geen stoeprand zit staat natuurlijk weer een auto geparkeerd. Jan Dick manoeuvreert zich behendig tussen de auto’s door. Ik zie weer, dat hij tegen de geparkeerde auto’s aan kijkt en dus niet kan zien of er een auto aankomt. Hij moet tussen de geparkeerde auto’s uitkomen om te kunnen kijken over er verkeer aankomt.
De auto’s staan hier ook echt geparkeerd in de stijl van ‘als ik hem maar kwijt ben.’ Tja en wat doe je dan als je echt zeker weet, dat je in de weg staat? Dan doe je toch gewoon een briefje onder de ruitenwisser….
Karin vertelt ons, dat er met Haskoning en de wijkbeheerder overleg gaande is om een zebra aan te leggen, zodat in ieder geval duidelijk is dat er mensen moeten kunnen oversteken!
We lopen langs Pays Bas over de Batavierenweg naar het Vrouwendal en daar staan we samen met Jan Dick te kijken of hij met zijn rolstoel het Vrouwendal in kan. Hij is echt super handig met zijn rolstoel, maar de trappen af, daar wil hij niet aan beginnen…. Een eindje verder is er een andere trap met langere traptreden in een flauwe helling, maar ook die trap c.q. helling is niet toegankelijk voor rolstoelen. Als daar in plaats van een trap een helling gemaakt zou worden, dan zou je met de rolstoel wel in Vrouwendal in kunnen. Dan zou je ook van het uitzicht kunnen genieten op het uitzichtpunt.
We lopen en rollen de Sterreschansweg op naar boven. Jan Dick kan met zijn rolstoel wel 10 a 12 km per uur, maar om dat lopend bij te houden valt nog niet mee. Karin en Jan Dick lopen vooruit en de fotograaf en ik blijven achter om een paar prachtige foto’s te maken van het voorjaar in de groenstroken en van de bomen aan de Sterreschansweg.
Op de kruising Sterreschansweg en Ubbergseveldweg staan Karin en Jan Dick ons op te wachten. De fotograaf is net op tijd om een foto te maken van een ander bijzonder actief wijkcomitélid. Tja,we zijn werkelijk een Wijkcomité met bijzonder actieve leden…!
We lopen over de Ubbergseveldweg richting Kopse Hof en we komen onderweg van alles tegen op het trottoir en geparkeerd staand!
Op de Kopse Hof vertelt Jan Dick, dat hij hier zoals hij zelf zegt ‘heel wat kilometers met zijn honden heeft liggen’ maar dat dat nu niet meer gaat. Waarom niet? Nou, dat zal hij ons laten zien en hij rolt voor ons uit naar een poortje. Hij duwt een poortje gemakkelijk open met zijn rolstoel en poortje valt vanzelf achter hem dicht. Maar op de terugweg kan hij het poortje niet meer open krijgen, want hij kan dat poortje niet naar zich toehalen en vervolgens doorrijden, want dan valt het poortje al weer dicht. Hij geeft een demonstratie en vertelt dat hij er de eerste keer ruim een uur gestaan heeft, voor dat er eindelijk iemand langskwam. Zo kun je als rolstoeler toch in rare situaties terecht komen.
Jan Dick vertelt ons onderweg meerdere van dit soort verhalen. We filosoferen over een oplossing bij het poortje, want het is te gek, dat Jan Dick nu niet meer in dit gebied kan wandelen met zijn honden. Misschien automatische besturing op afstand? Op zonne energie? Moet toch iets voor te bedenken zijn.
Nu we er toch zijn en we het poortje voor Jan Dick kunnen open maken besluiten we de Kopse Hof over te lopen. We genieten van het voorjaar: de uitlopende bomen en struiken, de fluitende vogels en het geweldige uitzicht over de Ooijpolder. We kijken naar het Meertje, het pontje en het stukje naast het Meertje dat een soort moerasgebied moet worden.
Terwijl we staan te kijken, komen er een man en een vrouw heel rustig aanlopen over de open vlakte. De vrouw gaat op het bankje zitten en de man komt bij ons staan kijken. Hij woont duidelijk niet hier in de omgeving, want hij vraagt wijzend op het Meertje of dat de Waal is. Gerard en Karin geven een complete uitleg aan de man over wat we zien en Jan Dick en ik luisteren mee of ze het goed doen. De man zegt een paar keer ‘o ja’ en ‘nog eens o ja’ en heeft misschien een beetje spijt dat hij ons iets gevraagd heeft. De enthousiaste uitleg die hij van ons krijgt, is misschien iets meer dan hij wilde krijgen! Maar de uitgebreide uitleg geven we graag, over het unieke plekje in Nederland; onze Stuwwal. Hij bedankt ons voor de uitleg en rent nog net niet terug naar de vrouw op het bankje!
In het Lindenlaantje laat Jan Dick ons voelen, hoe dat gaat met een rolstoel op een schuine helling. Hij kan, zeker als het pad nat is of door ijs of sneeuw glad is, zomaar wegglijden en/of omkiepen. Jan Dick vertelt ons, dat hij samen met de rolstoel ruim 200 kilo weegt en dat betekent, dat hij niet zomaar weer op de wielen kan komen c.q. gezet kan worden.
De fotograaf legt op mijn verzoek het prachtig Lindenlaantje en een opkomende Salomonszegel vast!
Bij de vijfsprong (Ubbergseveldweg, Ubbergse Holleweg, Holleweg en de Beukenlaan) kiest Jan Dick voor de moeilijkste weg en dat is de Beukenlaan. De Beukenlaan gaat omhoog richting Maartenskliniek. Het blijkt dat Jan Dick om 15.00 uur een afspraak in de Maartenkliniek heeft. Jan Dick heeft een kunstwerk gemaakt en dat kunstwerk komt in de Maartenskliniek te staan. Over waar het precies moet komen te staan heeft hij een afspraak!
Terwijl Jan Dick naar zijn afspraak is genieten Gerard, Karin en ik van een koel drankje op het terras buiten in de zon. De fotograaf maakt een foto van een ander kunstwerk.
Na een kwartiertje pikt Jan Dick ons weer op en verlaten we het terrein van de Maartenskliniek via de weg Hengstdal en onder aan die weg steken we de Berg en Dalseweg over. Bij het parkje bij het Vliegend Paard laten we Jan Dick slalom rijden tussen de poortjes door. Hij is er wel heel erg goed in en we geven hem applaus, omdat hij dit zo goed kan. Heel stoer zegt hij dat hij het maar een beetje op goed geluk doet en zelf ook vaak blij is, dat hij niets geraakt heeft. Ja, ja klinkt stoer, maar ik geloof het niet. Het is gewoon een kwestie van goed kijken en jarenlange oefening.
We lopen over de Hengstdalseweg weer richting onze eigen wijk. Jan Dick schrikt als ik hem vertel, dat dit deel niet bij de wijk van Wijkcomité hoort. Maar ik stel hem gerust, want het grootste deel van de wandeling van vandaag is buiten onze wijk, maar wij klagen niet. Het is een prachtige route! We wonen echt in een geweldig mooi gedeelte van Nijmegen.
Aan de Hengstdalseweg komen we op het trottoir behoorlijk wat obstakels tegen. Ik kijk ineens met totaal andere ogen. Om een vuilniszak of een geparkeerde fiets kunnen wij gemakkelijk omheen lopen, maar voor Jan Dick betekent het proberen te keren en dan terug om een andere route te zoeken.
Ik wijs het Vlindertuintje op de hoek Broerdijk/Hengstdalseweg aan. Omdat de anderen het tuintje niet kennen besluiten we er een kijkje te gaan nemen. Deze Vlindertuin is een initiatief van de bewoners en wordt ook de door bewoners onderhouden. Het is in de loop van jaren een prachtige tuin geworden. Als we de tuin in willen lopen, blijkt dat niet te kunnen, omdat er fietsen staan. We vragen de kinderen in het tuintje of ze de fietsen weg willen zetten en dat doen ze ook meteen. Maar dan blijkt, dat Jan Dick het tuintje toch niet in kan. Hij past niet tussen de houten rekken… Er staat alleen maar een bordje verboden voor honden, maar rolstoelers zouden er toch in moeten kunnen. Heel jammer, misschien een idee voor degene die de tuin onderhouden om de tuin ook rolstoel toegankelijk te maken!
Door de Lorkenstraat en de Acaciastraat gaan we omhoog naar de Tooropstraat. We praten over de wijkwinkeltjes die er nog zijn, maar ook over die er niet meer zijn. Zoals Spoeltman op de hoek Dommer van Polderveldtweg. Het pand staat er nog, maar is ernstig in verval en … de stoepen hier en daar ook.
Tja en als de stoepen wel goed zijn, dan kan je er toch mooi een auto op parkeren? Hoe was het ook alweer ‘als ik hem maar kwijt ben?’
Al pratende over van alles en nog wat lopen we vanaf de Tooropstraat door naar de Daalseweg en slaan rechtsaf de Hobbemastraat in, richting Ruisdaelstraat en daar komen we in een zijstraat bij de woning van Jan Dick. We slaan de aangeboden kop thee van Jan Dick af, want we moeten alle drie richting andere verplichtingen. We houden de kop thee graag tegoed. We spreken, als het mag, graag nog een keertje af op te wandelen met Jan Dick, want hij is bijzonder aangenaam gezelschap! We bedanken elkaar voor de gezelligheid tijdens de heerlijke wandeling en we bedanken vooral Jan Dick voor het bedenken van de route en voor de tekst en uitleg die hij ons gegeven heeft.
Het was weer een bijzondere middag in en om onze wijk!